Kanaalfeesten 10de editie met Curieus

Voor de lustrumeditie van de Kanaalfeesten zijn we met Curieus Zomergem weer present op de hoeve van de familie Clincke in de Hulsemstraat 12 (bereikbaar via Waterstraatje langs het Schipdonkkanaal).

Dit jaar hebben we voor u twee optredens geprogrammeerd alweer omkadert met dranken en versnaperingen van de Wereldwinkel (Fairtrade) en streekproducten (kaas van de hoeve Clincke en appelsap van Hoevewinkel Fruitland).

We gaan van start met Derek & Renaud vs T'Hooft en Rimbaud omstreeks 14 uur.

Jotie ’T Hooft en Arthur Rimbaud zijn twee jongens-poëten en twee poètes maudits. Beide stopten heel jong met schrijven. T’Hooft overleed 40 jaar geleden in 1977 als 21- jarige aan overdadig druggebruik en Rimbaud zette in 1873 op 20-jarige leeftijd vrijwillig een punt achter zijn oeuvre.

De term “poètes maudits” dateert uit 1884, het was de titel van een bloemlezing die Paul Verlaine, collega en intieme vriend van Rimbaud, uitgaf met gedichten van o.a. Baudelaire, Mallarmé en Rimbaud zelf. Zij hoorden tot de symbolisten. In Vlaanderen is T’Hooft zowat de enige poète maudit, al staat Jotie vooral bekend als een neo-romanticus.

De poëzie van deze twee jonge dichters, waar precies een eeuw tussen zit, vertoont gedeelde hallucinaties, dromen, visioenen en taalrijke beelden over machteloosheid, decadentie, onheil, liefde en ontucht, vluchten uit de werkelijkheid, onvervulde verlangens en zeker ook de dood.

Zanger-gitarist Derek (cfr Derek & the Dirt en Derek & Vis) en violist en multi-instrumentalist Renaud Ghilbert (cfr. Absynthe Minded en Les Cerveaux Lents) hebben een verscheiden muzikaal verleden en leerden mekaar via gemeenschappelijke vrienden in Hansbeke (O-Vl) kennen. Renaud komt uit een Franstalig nest, Derek uit een Vlaams, wat goed past in dit tweetalig projekt.

De muzikale aanpak is zeker authentiek, met een enkele speelse verwijzing naar The Doors en The Velvet Underground, favorieten van T’Hooft… Ook het lied “Le temps des cérises” dat als strijdlied fungeerde ten tijde van de Franse Commune in 1871 wordt als compositie gebruikt voor een Rimbaudgedicht, omwille van diens sympathie voor de Communards. De kans dat Patti Smith en Bob Dylan het repertoire binnensluipen is niet onbestaande want via hen kwam Derek in kontakt met de poëzie van Rimbaud. Ook die Belgische Nobelprijswinnaar Maurice Maeterlinck, tijdgenoot van Rimbaud, krijgt met zijn gedicht “Serre d’ennui” een hommage in de voorstelling.

Derek heeft eerder al poëzie en proza van Charles Bukowski, Allen Ginsberg en Louis Paul Boon in eigen composities gegoten en wil deze ervaring nu koppelen aan het inventieve muzikale talent van Renaud Ghilbert. Een nieuw duo in een nieuw landschap van mogelijkheden.

Omstreeks 15u30 maken de Straatschenders hun opwachting.

Jan Verbeeck senior was veertig jaar bankier en vond dat hij lang genoeg had gezwegen. Hij richtte samen met familie en vrienden ‘De straatschenders’ op: een muzikaal collectief met het hart op de tong. Geen taboes voor de band: geen enkel thema blijft onaangeroerd.

‘De straatschenders’ lijken een spin off van ‘De Propere Fanfare’ uit de Brugse Poort, versterkt met Jan Verbeeck junior. De zoon van de zanger is een muzikale polyglot op de gitaar en amuseert zich zichtbaar op het podium. De band speelt onder andere een soort partizanenlied geleend van ‘De Propere Fanfare’. In de teksten van Jan Verbeeck sr. lopen heel wat nationale politiekers spitsroeden. Niet enkel de politiek, maar ook de media, de democratie (stemrechtblues), de asociale muurbouwer, boskappend Vlaanderen... worden serieus op de korrel genomen. De passie druipt van de teksten. De woede en teleurstelling in de huidige maatschappij lijken zeer authentiek.

De straatschenders werken momenteel volop aan nieuwe nummers, maar nemen ook bestaande nummers onder handen. Zo brengen ze ook Leonard Cohen, C.W. Stoneking, Soundgarden, Bob Dylan en The Andrew Sisters. Wannes van de Velde werd vanuit het Antwerps vertaald naar het Gents.

"De Straatschenders" gidsen het publiek op een muzikale reis door Rusland, Frankrijk, Spanje en Mexico. De begeleidingsband (gitaar, bas, drum, trompet, klarinet en accordeon) is van alle markten thuis en brengt veel sfeer. Verbeeck moet het publiek veelal maar één keer vragen om sommige verzen mee te zingen.

“Bij het oprichten van de band was het eerder de bedoeling om een groepje straatmuzikanten te worden. Met een drum en een basgitaar is dat niet evident. We voelen ons samen goed op het podium en de teksten komen hier meer tot hun recht. Het is ook onze bedoeling om altijd gratis te spelen. Het samen spelen is belangrijker dan het geld," aldus Verbeeck sr., bankier op rust.

Op één mei speelden de Straatschenders nog voor honderden passanten in de optocht onder de Stadshal.